Powiat częstochowski ma swoją pustynię, położoną w pobliżu wsi Siedlec w gm. Janów. Pustynia siedlecka to pamiątka po czwartorzędowym okresie zlodowaceń. Jej pustynna powierzchnia ma 25 ha,
a tereny zalesione zajmują 30 ha. W niektórych miejscach wydmy dochodzą do 30 m wysokości.
W latach 60-tych XX w. działała tu kopalnia piasku, teraz pustynia stanowi atrakcję dla miłośników sportów motorowych i pustynnych imprez.

Jednym z symboli gminy Janów są wapienne ostańce znajdujące się w Rezerwacie Parkowe, z którymi związana jest pewna legenda. Należą do nich: Brama Twardowskiego we wsi Złoty Potok, a przy drodze w kierunku Ostrężnika Diabelskie Mosty – bloki skalne wysokie na ok. 15 m z licznymi głębokimi szczelinami. Rezerwat słynie także z jedynej jaskini, do której można wejść – Groty Niedźwiedzia, w której namulisku odnaleziono m.in. kości niedźwiedzia jaskiniowego, mamuta i lwa jaskiniowego.

Na miejscu obecnego pałacu od XVI w. istniał dwór, prawdopodobnie obronny, zwany Zameczkiem. Na początku XIX w. stary dwór popadł w ruinę i nie nadawał się już do zamieszkania. W połowie XIX w. majątek odkupił i podniósł z upadku generał Wincenty Krasiński. W 1856 na jego polecenie zbudowany został pałac w stylu klasycystycznym z wykorzystaniem wcześniejszej budowli. Rezydencja była budynkiem jednopiętrowym, przekrytym dachem z pokryciem gontem. Biekt ogrzewany był piecami, oświetlenie lampy naftowe i świece. Sąsiadujący z nim dworek z 1829 przeznaczony został dla jego syna Zygmunta, który mieszkał w nim latem 1857. W 1867, kiedy pałac nie był zamieszkiwany na stałe, przeprowadzono prace remontowe, takie jak przeszklenie okien, naprawę ścian, podłóg i mebli. Po śmierci Zygmunta majątek odziedziczyła córka poety Maria, od 1877 żona hrabiego Edwarda Aleksandra Raczyńskiego. W tym czasie przeprowadzono dalsze prace renowacyjne, które umożliwiły w 1878 zamieszkanie na stałe w rezydencji. Po śmierci Marii w 1884 hrabia Edward Raczyński wyprowadził się z pałacu, który przez dziesięć lat nie pełnił funkcji stałej rezydencji. Rodzina Raczyńskich na początku XX w. przebudowała pałac, nadając mu dzisiejszy kształt. Stanowił ich stałą rezydencję do 1939, kiedy zostali zmuszeni przez okupantów niemieckich do opuszczenia siedziby. Formy nadane rezydencji w czasach Raczyńskich zostały zachowane do czasów obecnych bez większych ingerencji. Wyjątek stanowi tylko wieża, którą częściowo rozebrano na początku II wojny światowej. Jak zostały wspomniane, nieregularny plan wskazuje na wielość etapów przekształceń bryły, której początki można wiązać z okresem średniowiecza i wczesnej nowożytności - najstarsza część pozostaje czytelna w partii północnej. Po 1945 majątek upaństwowiono, a w pałacu przez wiele lat mieściła się szkoła. W pałacu zachowały się oryginalne piece, żyrandole, pojedyncze meble, oraz dębowe schody na wprost wejścia, łączące parter z piano nobile. Obecnie znajduje się on w bardzo złym stanie technicznym i nie można go zwiedzać. Prawa do pałacu roszczą Krzysztof i Stefan Dembińscy, spadkobiercy Raczyńskich, lecz zostały one zakwestionowane przez wojewodę śląskiego.